Het mooiste en het lelijkste van Guatemala in één

Een verslag over het bezoeken van de mooiste plekken in Guatemala en de vreselijke armoede die ineens heel erg dichtbij kwam.

Ik weet dat het alweer veel te lang geleden is sinds mijn laatste blog, dus ik zal proberen het met deze blog een beetje goed te maken.

De afgelopen weken bij de projecten zijn goed verlopen, zowel bij Fundal als bij Matigol loopt alles eigenlijk zoals het zou moeten en maken we niet meer veel onverwachte dingen mee. Bij Matigol zijn we veel bezig met het maken van filmmateriaal zodat we straks in Nederland, hopelijk, een mooi filmpje in elkaar kunnen draaien. Ook zijn we af en toe bezig met het maken van de muurschilderingen, die de kinderen maar wat interessant vinden. Altijd vragen ze of ze mogen helpen, of ze blijven gewoon 10 minuten stilzwijgend achter me staan kijken hoe ik aan het verven ben. Laatst bleef zelfs mijn 3 jarige vriend Giovanni een halfuurtje bij me zitten terwijl hij keek naar hoe ik schilderde en me af en toe even pokete met zijn tak die hij had gevonden. Alles bij de projecten dus goed!

Zaterdag 8 maart begon onze week vakantie, een week zonder projecten, een week tijd om te reizen door Guatemala. We wilden allemaal heel graag Noord- Guatemala zien dus deze week was daar perfect voor geschikt. Zaterdagochtend om 6 uur vertrokken met de bus naar de hoofdstad om vervolgens vanuit daar de reis voort te zetten naar het Noorden van Guatemala; Rio Dulce. Deze trip was in totaal 10 uur lang. In Rio Dulce was al snel duidelijk dat we niet de enige toeristen waren, en de reden was ook al snel duidelijk. Een ontzettend mooie grote rivier, heerlijk weer en geweldige natuur. Aan de eerste backpackers die we zagen een goed hostel gevraagd en niet veel later stapten we op het bootje richting Casa Perico, met het bootje vaarden we recht de jungle/mangrove in waar een heel gezellig klein hostel lag gelegen die zelfs een ‘tamme’ honeybear als huisdier hadden. Hier heerlijk in slaap gevallen tussen de geluiden van de beesten, jammer genoeg ’s nachts vreselijk ruzie gehad met de klamboe en dus niet zo’n beste nacht gehad, maar daarover zal ik niet in detail treden.

De volgende dag hebben we eerst gekanoët door de jungle, zover je het kanoën kan noemen wanneer je je bootje deelt met Hanneke, die meer aan het gillen en aan het lachen is dan echt aan het kanoën wat maakte dat we steeds in rondjes gingen aangezien ik de enige was die peddelde. Anyway, later nog even met Gertjan gepeddelt en toen kwamen we aan bij een huis die een gewonde aap had gered, heel tam beest omdat hij strak stond van de antibiotica, maar toch hebben we een jungledier gezien! ’s Middags vertrok onze boot richting Livingston, waar we de nacht zouden doorbrengen. De boottocht was adembenemend mooi, zo varend recht over de Rio Dulce rivier.

De volgende dag weer terug gegaan naar Rio Dulce, hier warme watervallen bezocht, door grotten gezwommen en een heerlijke ‘drap’ op onze gezicht gesmeerd wat ons werd aangeraden door een local. En waarempel, onze huid werd er nog zacht van ook! Die avond zijn we vertrokken naar de volgende locatie; Flores. Na een vreselijk onprettige busrit met de luxe bus waarin we moesten staan 4 uur lang kwamen we aan bij ons hostel ‘Los Amigos’ waar we direct, moe van de rit, zijn gaan slapen.

Onderhand is het dinsdag en hebben we de dag doorgebracht bij één of ander advanture-park, nostalgie alom aangezien we dit ook altijd in Frankrijk deden. Ik voelde me helemaal in m’n sas, jammer wel dat na een kwartier door de bomen geslingerd te hebben het al afgelopen was en we dus veel te veel hadden betaald voor de korte tijd. Alsof dat niet erg genoeg was ben ik ook die dag nog mijn iphone verloren, en zoals veel van jullie weten maakt die toch een groot deel van mijn leven uit. Erg moeilijk moment waarop het voelde alsof mijn fragiele hart in 1000 kleine stukjes brak.

’s Nachts om half 3 ging de wekker omdat we de ‘Sunrise Tour Tikal’ gingen doen. De tour bij de Maya Ruïnes waarbij je uitkijkt over de jungle terwijl de zon op komt en de dieren wakker worden. De dieren hebben we wakker horen worden, de zonsopkomst was helaas wat minder door alle mist. Hierna hebben we toch nog wel een mooi uitzicht gehad over de jungle met de mooie ochtendzon als hulpmiddel. Nadat we hier klaar waren zijn we verder met de gids gelopen door heel het park en hebben we nog zelf rond kunnen lopen. Tikal is echt ontzettend groot en ook ontzettend mooi, de verschillende tempels en de centra met allemaal zoveel geschiedenis. Weergekomen van Tikal hebben Gertjan nog de halve middag gespendeerd aan het zoeken van mijn iphone, maar tevergeefs, dus zijn we maar gaan zwemmen en later met z’n 4en uit eten geweest.

Donderdags zijn we vertrokken richting de laatste bestemming van deze vakantie, na een 14 uur durende reis die ‘maar’ 8 uur had moeten zijn kwamen we aan in Semuc Champey. Onderweg waren er demonstraties geweest omdat de energieprijs te hoog was, ik was bijna uitgestapt en mee gaan demonstreren want het schoot allemaal niet echt op en toen we eindelijk langs de demonstraties waren gekomen, kregen we 40 minuten voor aankomst een lekker band en bleek de remvloeistof op. Great! Gelukkig was ons hostel wel erg leuk, hoewel we voor het eerst in een slaapzaal moesten slapen, wat door sommigen van ons niet erg gewaardeerd werd, toch Gertjan?

Vrijdags hebben we de tour gehad bij Semuc Champey, deze begon met de ‘candle-light cave-tour’ oftewel met een kaars in je hand, in je bikini door een grot lopen en/of zwemmen. Af en toe trappen op, watervallen op, glijden over de stenen etc. Ontzettend gaaf om te doen, met een groep, alleen met kaarslicht. Daarna gingen we met een band over de rivier varen, ook super chill maar ijskoud! Daarna nog van een 7 meter hoge brug afgesprongen waarna ik zoveel adrenaline had dat ik vergat te zwemmen dus een beetje afdreef door de hoge stroming, oeps. Begon pas te zwemmen toen Gertjan riep: “Anne, je moet zwemmen!” “wat?” “zwemmen!” Niet één van mijn meest heldere momenten hier. Daarna vervolgde onze tour naar Semuc Champey, een natuurlijke brug over een rivier gemaakt van allemaal waterpoelen, zo helder als zwembaden. Ongelofelijk mooi deze plek. Eerst moesten we 40 minuten steil een trap oplopen om bij het uitzichtpunt te komen, waar ik mijn ogen uitkeek zo mooi. Daarna gingen we ook daadwerkelijk zwemmen en juist op dat moment brak ook de zon door, perfect!

De volgende dag zijn we rustig opgestaan, heerlijk ontbeten en toen wederom naar Semuc Champey gegaan om te zwemmen. Vrijdag was ons érg goed bevallen dus het was een unaniem besluit om terug te gaan en heerlijk een dagje te chillen, goede beslissing geweest. Daarna zijn we uiteten gegaan bij kaarslicht aangezien de stroom in het dorp was uitgevallen en daarna weer optijd gaan slapen.

Zondags zijn we 13 uur onderweg geweest van Semuc Champey naar ‘huis’. Erg gek om na een week met zoveel indrukken ‘gewoon’ weer je kamer in te lopen en ‘gewoon’ weer je wekker zetten omdat je de volgende ochtend moet werken, een beetje een anticlimax.

Maandag was dan ook een uitrust dag voor mij, ’s ochtends wel gewerkt als soort fysiotherapeut bij Fundal, bij de ‘speciale’ kinderen. Ik ben van 8 tot 12 samen met een meisje van 12 maanden, waar ik dan de hele dag voor zorg. Wel leuk om zo’n groep te hebben met elkaar, iedereen 1 op 1 begeleider is van één kindje.

Dinsdag (vandaag) was een wat heftigere dag. We zijn samen met Josan richting de kust gereden en daar hadden we afgesproken met een organisatie die werkt met de arme families van die woonplaats, die werken in het steenhakken. Wij hadden besloten hier te willen helpen dus we konden per direct 5 voedselpakketen uitdelen aan families die absoluut niks hebben en dag in dag uit moeten werken. Kinderen moeten ook meehelpen met werken, vanaf het moment dat ze kunnen lopen en eventueel één steen kunnen dragen. Het is leven om te overleven. We waren op bezoek bij een familie die bijvoorbeeld ’s nachts met z’n 10en in 2 bedden moesten slapen wat in hield dat de kinderen in bed sliepen en de ouderen ernaast op de betonnen vloer. Veel eten of kleding hadden ze ook niet, en ook geen mogelijkheid om ander werk te gaan doen. Na het uitdelen van de zakken eten gaven we de kinderen nog marsmallows waaraan ze likten alsof het een lollie was, maar waar ze al super blij mee waren!
Hierna gingen we op bezoek bij 2 families die aan het werk waren. Oma van 75 zat, zoals elke dag, stenen te hakken. Dit werk wat ze doet is hartstikke zwaar en levert ook nog eens bijna niks op, wanneer ze 1 emmer verkoopt met grind (waar men huizen van kan maken) krijgt ze hier ongeveer Q2 voor (€0,20) en ze kunnen ongeveer 3 – 5 emmers op een dag verkopen. Extreem slecht salaris natuurlijk wat ook nog eens slechter wordt aangezien er een fabriek is gekomen die hetzelfde werk doet als zij, alleen dan waarschijnlijk 100x zo snel. De oude vrouw is ook niet gestopt terwijl we met hen aan het praten waren, ze moest wel doorgaan, en deed dat ook. De moeder van het gezin vertelde dat één zoon de kans heeft om middelbaar school onderwijs te hebben, alleen dat de school nu eiste dat ze een uniform gingen aanschaffen. Dit uniform kost echter Q180, wat ontzettend veel is natuurlijk als je ziet hoeveel ze verdienen. Een ontzettende last voor de moeder, omdat ze zo graag wil dat haar kind naar school gaat, zodat hij misschien een betere toekomst kan creeëren, maar gewoon echt dat geld niet heeft. Wij hebben toen met elkaar overlegd dat wij graag hen ook een voedselpakket wilden geven en ook dat schooluniform wilden betalen voor haar, gelukkig mochten we dit ook direct vertellen aan de familie en dit zal echt een moment zijn wat ik nooit van mijn hele leven zal vergeten. Toen ze hoorde dat we het uniform gingen betalen en ze zich daar geen zorgen meer over hoefde te maken barstte ze in tranen uit en heeft ze ons wel 20x bedankt, ontzettend emotineel moment voor ons allemaal en sta je even stil bij waar je je soms druk over maakt. Een gevoel van schaamte komt op als ik dan denk aan alle materiële dingen die ik heb, mijn goede gezondheid, genoeg eten en een goed bed om in te slapen; en dan nog soms klagen. Ik zeg niet dat ik niet meer zal klagen, en dat ik altijd even dankbaar zal zijn voor wat ik heb, maar ik zal nog vaak stil staan bij dit moment en hopelijk realiseer ik me dan weer hoe goed ik het heb en hoe dankbaar ik mag zijn dat ik kind kon zijn toen ik kind was en hoe geweldig het is dat ik de wereld over kan reizen op m’n 18de.

Dit was het voor nu, een ongelofelijk contrast in een week tijd. Het allermooiste wat ik misschien ooit heb gezien bij Semuc Champey, tot één van de meest vreselijke situaties die ik ooit heb gezien.

Het is een flink verhaal geworden, maar ik hoop dat het het lezen waard was.

Tot de volgende keer,
misschien wel vanuit Nederland

Anne