Last Saturday
Blijf op de hoogte en volg Anne
14 Februari 2014 | Guatemala, Quetzaltenango
Hola buenos dias/tarde/noche,
Afgelopen zaterdag 8 februari was hartstikke leuk en ik had me dus bedacht om er eventjes een blog over te schrijven. Onderhand is het al weer bijna weekend wanneer ik dit schrijf, maar jullie zullen vast allemaal begrijpen dat ik het best wel druk heb.
Zaterdag besloten we om richting Takalik Abaj (maya-bezienswaardigheid) en Xocomil (waterpark) te gaan. Omdat we eigenlijk gedurende de week elke dag vroeg moeten opstaan, wilden we zaterdag niet té vroeg weg en zijn we rond 8 uur / half 9 richting busstation Minerva gegaan. Dit busstation is één en al doolhof, allemaal bussen die allemaal op elkaar lijken, zonder enige structuur of orde. Gelukkig was het niet te ingewikkeld om de juist bus te vinden; nadat we nog geen stap hadden gezet op het busstation kwam er al een zogenoemd 'hulpje' naar ons toe om te vragen waar we heen wilden en ons vervolgens naar de goede bus te leiden. (Dit doet hij dan tegen een vergoeding van de buschauffeur) Eenmaal in de bus vroegen we naar Takalik Abaj en hadden ze geen idee van wat het was en nog minder van waar het was, eventjes waren we in de stress; we reden toch wel goed? Dus uiteindelijk bleken ze wel te weten waar Xocomil was en zetten ze ons daar af, na ongeveer een uur en een kwartier in de bus. Eenmaal uit de bus werd direct al duidelijk dat we een aantal honderd meter omlaag waren gegaan, het was ineens een stuk warmer; we arriveerden in de tropen. Omdat we direct voor het waterpark waren uitgestapt gingen we hier maar naartoe (we zouden eigenlijk eerst naar Takalik Abaj). Het waterpark was echt enorm, de grootste van Midden-Amerika en het was wel fijn dat ik me even in het "Westen" waande. Eventjes weg uit het back-to-basic Xela en in een geweldig mooi waterpark. In het waterpark hebben we ons echt prima vermaakt, de ene glijbaan was nog enger dan de andere, de ene nog steiler dan de andere, en de ene ging je nog harder dan de ander. Om 4 uur besloten we weg te gaan, omdat we Takalik Abaj ook nog wilden bezoeken en we niet wisten hoe laat dat zou sluiten.
We stapten bij het waterpark in een bus richting de stad Retalhuleu, en vanaf daar hadden we geen idee hoe we bij Takalik Abaj moesten komen. Mensen vertelden ons wel dat we er niet zo heel dicht bij waren maar hoe we er precies moesten komen wisten we niet, gelukkig was er een vriendelijke man die eventjes voor ons had uitgezocht hoe we er moesten komen en dus konden we vertrekken. We stapten in een bus en niet veel later moesten we er weer uit; een lange, beetje verlaten weg waaraan Takalik Abaj zou moeten liggen. We stapten in de taxi (a.k.a. Pickup-truck) en we waren hartstikke vrolijk, dus we stonden zingend in de achterbak van de truck. Wanneer we voorbijgangers zagen of mensen die in het park zaten, lachten mensen veel naar ons; ze zullen wel gedacht hebben; wat een gekke toeristen. Tijdens de rit met de pick-up begon het ineens keihard te regenen, een tropische-storm. Aangekomen bij Takalik Abaj (het was onderhand 6 uur) waren we helemaal doorweekt, al ons onze kleding was nat en het was al aan het schemeren. Takalik Abaj bleek om 5 uur dicht te gaan, dus we waren flink te laat. Na heel veel smeken/zeuren hebben we toch een tourtje gekregen, uiteindelijk in het donker, met een zaklamp en het was wel mooi maar het was niet heel erg bijzonder.
Toen moesten we nog terug naar 'huis' , naar Xela. In de stad dichtbij zou een bus gaan naar Xela, maar die bleek toch al vertrokken (ruim een uur te vroeg) dus moesten we eerst naar een andere stad, compleet uit de richting. Na ruim een uur in de bus kwamen we om half 9 aan in een stad vanwaar de bus naar Xela ging. We hadden nog een halfuur tot vertrek en we hadden nog niks gegeten, snel eventjes in de haast een broodje kip gehaald samen met Hanneke, en toen we uiteindelijk na een stuk rennen weer in de (laatste!!) bus aankwamen reed hij direct weg. Moet je nagaan als ze de broodjes iets slomer hadden gemaakt.
Toen dus in de bus weer naar Xela. Buiten dat het donker was onderhand en later werd, reden we ook weer de bergen in en waren we nog klam van de regen, oftewel: het werd koud. Ik was mijn vestje verloren ergens onderweg en heb de 1,5 uur naar Xela ontzettend lopen kou-kleumen, ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst zo koud heb gehad. Ook is een busrit, door de bergen, in de late avond, niet heel erg prettig. Bussen rijden hard en de wegen zijn niet altijd even goed, een hele ervaring, die ik niet hoop nog een keer mee te maken, of dan in ieder geval met een heel dik vest aan.
Ik hoop dat jullie zo een beetje een impressie hebben van mijn zaterdag, it was a really good day! En het broodje kip was trouwens ook verrukkelijk!
Als jullie eens de mogelijkheid hebben, zou ik zeker Xocomil gaan bezoeken!
Hasta luego, adios!
Afgelopen zaterdag 8 februari was hartstikke leuk en ik had me dus bedacht om er eventjes een blog over te schrijven. Onderhand is het al weer bijna weekend wanneer ik dit schrijf, maar jullie zullen vast allemaal begrijpen dat ik het best wel druk heb.
Zaterdag besloten we om richting Takalik Abaj (maya-bezienswaardigheid) en Xocomil (waterpark) te gaan. Omdat we eigenlijk gedurende de week elke dag vroeg moeten opstaan, wilden we zaterdag niet té vroeg weg en zijn we rond 8 uur / half 9 richting busstation Minerva gegaan. Dit busstation is één en al doolhof, allemaal bussen die allemaal op elkaar lijken, zonder enige structuur of orde. Gelukkig was het niet te ingewikkeld om de juist bus te vinden; nadat we nog geen stap hadden gezet op het busstation kwam er al een zogenoemd 'hulpje' naar ons toe om te vragen waar we heen wilden en ons vervolgens naar de goede bus te leiden. (Dit doet hij dan tegen een vergoeding van de buschauffeur) Eenmaal in de bus vroegen we naar Takalik Abaj en hadden ze geen idee van wat het was en nog minder van waar het was, eventjes waren we in de stress; we reden toch wel goed? Dus uiteindelijk bleken ze wel te weten waar Xocomil was en zetten ze ons daar af, na ongeveer een uur en een kwartier in de bus. Eenmaal uit de bus werd direct al duidelijk dat we een aantal honderd meter omlaag waren gegaan, het was ineens een stuk warmer; we arriveerden in de tropen. Omdat we direct voor het waterpark waren uitgestapt gingen we hier maar naartoe (we zouden eigenlijk eerst naar Takalik Abaj). Het waterpark was echt enorm, de grootste van Midden-Amerika en het was wel fijn dat ik me even in het "Westen" waande. Eventjes weg uit het back-to-basic Xela en in een geweldig mooi waterpark. In het waterpark hebben we ons echt prima vermaakt, de ene glijbaan was nog enger dan de andere, de ene nog steiler dan de andere, en de ene ging je nog harder dan de ander. Om 4 uur besloten we weg te gaan, omdat we Takalik Abaj ook nog wilden bezoeken en we niet wisten hoe laat dat zou sluiten.
We stapten bij het waterpark in een bus richting de stad Retalhuleu, en vanaf daar hadden we geen idee hoe we bij Takalik Abaj moesten komen. Mensen vertelden ons wel dat we er niet zo heel dicht bij waren maar hoe we er precies moesten komen wisten we niet, gelukkig was er een vriendelijke man die eventjes voor ons had uitgezocht hoe we er moesten komen en dus konden we vertrekken. We stapten in een bus en niet veel later moesten we er weer uit; een lange, beetje verlaten weg waaraan Takalik Abaj zou moeten liggen. We stapten in de taxi (a.k.a. Pickup-truck) en we waren hartstikke vrolijk, dus we stonden zingend in de achterbak van de truck. Wanneer we voorbijgangers zagen of mensen die in het park zaten, lachten mensen veel naar ons; ze zullen wel gedacht hebben; wat een gekke toeristen. Tijdens de rit met de pick-up begon het ineens keihard te regenen, een tropische-storm. Aangekomen bij Takalik Abaj (het was onderhand 6 uur) waren we helemaal doorweekt, al ons onze kleding was nat en het was al aan het schemeren. Takalik Abaj bleek om 5 uur dicht te gaan, dus we waren flink te laat. Na heel veel smeken/zeuren hebben we toch een tourtje gekregen, uiteindelijk in het donker, met een zaklamp en het was wel mooi maar het was niet heel erg bijzonder.
Toen moesten we nog terug naar 'huis' , naar Xela. In de stad dichtbij zou een bus gaan naar Xela, maar die bleek toch al vertrokken (ruim een uur te vroeg) dus moesten we eerst naar een andere stad, compleet uit de richting. Na ruim een uur in de bus kwamen we om half 9 aan in een stad vanwaar de bus naar Xela ging. We hadden nog een halfuur tot vertrek en we hadden nog niks gegeten, snel eventjes in de haast een broodje kip gehaald samen met Hanneke, en toen we uiteindelijk na een stuk rennen weer in de (laatste!!) bus aankwamen reed hij direct weg. Moet je nagaan als ze de broodjes iets slomer hadden gemaakt.
Toen dus in de bus weer naar Xela. Buiten dat het donker was onderhand en later werd, reden we ook weer de bergen in en waren we nog klam van de regen, oftewel: het werd koud. Ik was mijn vestje verloren ergens onderweg en heb de 1,5 uur naar Xela ontzettend lopen kou-kleumen, ik kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst zo koud heb gehad. Ook is een busrit, door de bergen, in de late avond, niet heel erg prettig. Bussen rijden hard en de wegen zijn niet altijd even goed, een hele ervaring, die ik niet hoop nog een keer mee te maken, of dan in ieder geval met een heel dik vest aan.
Ik hoop dat jullie zo een beetje een impressie hebben van mijn zaterdag, it was a really good day! En het broodje kip was trouwens ook verrukkelijk!
Als jullie eens de mogelijkheid hebben, zou ik zeker Xocomil gaan bezoeken!
Hasta luego, adios!
-
15 Februari 2014 - 11:42
Truus Pelled:
Spannend avontuur weer zeg! Je zou eigenlijk een regen-poncho moeten hebben,
die wij, mijn generatie,altijd droegen tegen de regen en waar later niemand zelfs dood
in gevonden wilde worden. Lijkt me daar zeer handig.
Raar eigenlijk zo'n waterpark, dat verwacht je niet in Guatemala, wel heerlijk voor jullie.
Pracht foto's weer zeg! -
15 Februari 2014 - 18:20
Henny Kromkamp:
Ha meis,
Nu weet ik weer eens hoe het voelt als een kind ver weg zit. Jij, in zo'n bus, veel te laat onderweg, in een veel te eng land met een chauffeur die niet kan rijden...
Mja, ik ben een muts en jij en jullie genieten ontzettend. Moet er meer vertrouwen hebben dat jij verantwoordelijk genoeg bent he. En jij moet misschien leren dat een half uur niet veel is als je een broodje wil halen:)
Maar wat geweldig dat je zo geniet wat op elke foto te zien is! Iedereen, ik denk alleen Maxima en Alex niet, heeft de foto's gezien en iedereen reageert:"wt geniet ze ontzettend!", en...wat lijkt ze op haar moeder!"
Kalm aan en een fijne dag op t zwembad!
knuf, ik -
22 Februari 2014 - 15:32
Truus:
Ja dat je op je ma lijkt blijkt wel uit het feit dat Taliyah er totaal van overtuigd
is dat Henny op alle foto's staat.Is nie Anne isse Henny zei ze
Wacht met smart op je volgende blog.
Mijn app apparaatje zit momenteel in Amsterdam, we hadden een bliksembezoek uit
Israel, gisteren gekomen vandaag terug (business) Vandaar dat ik me nu moet
behelpen met de laptop, ook prima. Ik wil geen mobiel, me veel te tijdrovens. Ik zou er nl constant aan vast zitten. -
01 Maart 2014 - 09:53
Truus:
Zaterdagmorgen, vandaag en morgen is Jaylano bij Liora.Ook al groeien ze niet op in hetzelfde huis
voel en zie je de band tussen hen heel duidelijk. Taliyah kijkt heel erg op naar haar grote broer en
soms, heel soms, is ze ook flink jaloers dat hij zoveel aandacht krijgt. Dygeney waggelt er wel tussen
door en als het haar niet aanstaat dan geeft ze gewoon zo'n keiharde schreeuw dat iedereen opzij
gaat en stil is. Ieder z'n eigen tactiek. Jij ligt nu natuurlijk nog lekker te slapen, nog midden in de nacht.
Ben ik mooi op tijd je een fijn weekend te wensen en laat ons weten welke vreemde, lieve, gekke,
ontroerende, spannende, vervelende, vertederende dingen je gedaan, opgemerkt of gezien hebt.
Doei meissie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
